Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει, Ι

“Η Μαίρη -Ανν ήταν κάπως μαζεμένη που τη βρήκα έτσι, αλλά όχι τόσο ντροπαλή , όσο ήμουν εγώ.Η κυρία Ντρίφιλντ μου χαμογέλασε μ΄εκείνο τον παιδικό , κατεργάρικο τρόπο της.Ένιωθε σαν να΄ταν στο σπίτι της…Φορούσε μεγάλο, ψάθινο καπέλο, φορτωμένο με κάθε λογής λουλούδια και φιόγκους” (‘Τσάι και ματαιοδοξία”, Somerset Maugham)